Er zijn maar een aantal diersoorten die zich lenen als modelorganismen in meerdere biologische disciplines. Lymnaea stagnalis, de grote poelslak, is daar een van. Sinds de jaren zeventig wordt de poelslak op grote schaal gebruikt om fundamentele mechanismen in de neurobiologie te bestuderen, maar hij is ook van waarde op andere gebieden zoals gastheer-parasiet-interacties, ecotoxicologie, evolutie, genoombewerking en modellering van ziekten bij de mens.

Om goed onderzoek te kunnen doen is een gedegen kennis van de anatomie van deze slak dan ook van groot belang. Een onderzoeker moet weten waar hij  of zij naar zit te kijken